Hipoterapia to jedna z metod rehabilitacji ruchowej przy udziale konia.

Koń uczy chodzić

Koń daje wrażenie chodu ludzkiego, poruszając się stępem przenosi impulsy ruchowe na miednicę jeźdźca, równocześnie barki i kończyny dolne zachowują się tak jak u idącego człowieka. Jazda na koniu to nieustanne ćwiczenie równowagi. Sposób, w jaki porusza się koń uaktywnia poszczególne partie mięśni jeźdźca.

Koń koryguje postawę ciała

Utrzymanie prawidłowej pozycji na koniu, wymaga od jeźdźca skupienia i pracy mięśni całego ciała, zmusza do aktywnego prostowania się Wpływa to wspaniale na koordynację ruchową, poznawanie schematu ciała czy koordynację oko-ręka. Wzmocnieniu ulegają mięsnie grzbietu, brzucha i obręczy biodrowej. Koń przywraca zaburzoną symetrię mięśni tułowia. Szeroki zad konia może zastąpić materac a grzywa, służyć jako wałek czy drabinka do podciągania. Dziecko natomiast nieświadomie ćwiczy podczas zajęć, nie odczuwając tego jako przymusu.

Koń rozluźnia napięte mięśnie

Jazda na koniu daje efekt rozgrzewającego masażu nóg i miednicy dzięki temu, że koń ma nieco wyższą temperaturę ciała od człowieka. Jazda na koniu motywuje do działania, uczy samodzielności i opiekuńczości. Dzieci lepiej piszą, rysują, wyraźniej mówią.

Koń jest z powodzeniem wykorzystywany do pracy z dziećmi ze spektrum autyzmu.

Dostarcza pacjentom uczestniczącym w terapii wielu przeróżnych bodźców, co dla dzieci z zaburzeniami SI jest bardzo pożądanym elementem terapii. Najważniejszymi cechami spotkania z koniem podczas terapii dziecka z zaburzeniami SI są ruch konia, sierść, zapach oraz dźwięki, które towarzyszą koniom.

Koń to źródło relaksu

Łagodne i kołyszące ruchy konia sprzyjają relaksowi i odprężeniu. Obcowanie z dużym, przyjacielskim zwierzęciem wpływa na równowagę emocjonalną i osłabia reakcje nerwicowe.

Hipoterapia przeznaczona jest dla osób:

·        z problemami neurologicznymi (mózgowe porażenie dziecięce, choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane, neuropatie),

·        z problemami ortopedycznymi (wadami postawy, koślawość bioder i kolan, amputacje lub wrodzone ubytki kończyn),

·        dla osób z problemami natury psychicznej i społecznej (autyzm, zespół Downa, upośledzenie umysłowe, nerwice, nadpobudliwość psychoruchowa, zaburzenia zachowania, zamknięcie w sobie)

Zajęcia na koniu dla osób niepełnosprawnych mogą być prowadzone tylko za zgodą lekarza.